Mannen en vrouwen verschillen biologisch van elkaar, meer dan alleen op gynaecologisch en andrologisch vlak. Dit verklaart ook het verschil in prevalentie, symptomatologie van aandoeningen en de respons op (farmaco)therapie tussen mannen en vrouwen. Het is aannemelijk dat verschillen in farmacokinetiek en dynamiek leiden tot een verschil in respons op medicatie. In de richtlijnen wordt hiermee weinig rekening gehouden. Dat hangt samen met een kennishiaat op het gebied van seksespecifieke farmacotherapie, wat gedeeltelijk het gevolg is van het voorheen excluderen van vrouwen in de vruchtbare leeftijd bij klinisch geneesmiddelenonderzoek. Tegenwoordig zijn vrouwen vertegenwoordigd in geneesmiddelenonderzoek, maar is het aandeel vrouwen niet altijd representatief voor de ziekteprevalentie. Ook worden bij de dataverwerking niet altijd seksespecifieke analyses verricht/gepubliceerd. Seksespecifieke doseeradviezen zijn beperkt. Daarom is het van belang kennis te hebben van de farmacologische sekseverschillen en zich ervan bewust te zijn dat vrouwen op een andere manier kunnen reageren op een standaarddosering dan mannen.